Wprowadzenie do protokołu RFBW tej części zamieszczono krótką charakterystykę protokołu RFB (Remote Frame Buffer) wykorzystywanego przed Remote Desktop Connection jak też inne kompatybilne programy. Można opuścić ten rozdział, jeżeli zagadnienia związane z cechami tego protokołu są znane.
Wysoki stopień implementacji protokołu RFB zapewnia system Virtual Network Computer, powszechnie znany jako VNC.
Mechanizm "Remote Frame Buffer" (lub w skrócie RFB) jest prostym protokołem transmisji, wykorzystywanym do zdalnego dostępu do graficznego interfejsu użytkownika. Jego działanie odbywa się na poziomie bufora ramki, co jest tożsame z widocznym na ekranie obrazem. Pozwala to na wykorzystanie go w każdym okienkowym systemie (zarówno X11, jak też Mac® OS oraz Microsoft® Windows®). Programy wykorzystujące protokół RFB istnieją dla wielu platform systemowych i często mogą być swobodnie rozpowszechniane.
Wykorzystanie protokołu Remote Frame Buffer (RFB) wymaga programu uruchomionego na komputerze użytkownika (wyposażonym w ekran, klawiaturę i urządzenie wskazujące, np. myszkę), który nazywamy klientem. Współpracuje on z programem uruchomionym na komputerze z buforem ramki (na którym działa także system okienkowy i aplikacje, z których użytkownik zdalnie korzysta), który nazywamy serwerem. W środowisku KDE klientem protokołu RFB jest program Remote Desktop Connection, natomiast serwerem jest program Desktop Sharing.
Ponieważ przesłanie obrazu z bufora ramki generuje spory ruch w sieci, protokół ten najlepiej się sprawuje na łączach o dużej przepustowości, takich jak sieć lokalna. Można korzystać z programu Remote Desktop Connection na łączach o niższej szybkości, jednak jakość takiego połączenia nie będzie najlepsza.